love

اعتراف می‌کنمعاشق شدمعاشق هوای مهیغروبنه ٬ غروب نهشبنیمه‌شبوقتی همه جا ساکته وقتی همه جا تاره ٬ مبهمه ٬ مهه.وقتی فقط

هیفده قدم جلوترت رو میبینیو حتی اون ور خیابون رو نمیبینیو یه صدای خنده‌ی ریز میشنویو میدونی که کسی ٬ کسی رو اون موقع بوسیدهو کسی آروم و خوشحال خندیدهو دستت رو تو جیبت فشار میدیو سرت رو بلند میکنیو به نور چراغ کنار خیابون نگاه میکنی که فقط یه هاله‌ ازش پیداستسرت رو پایین میندازی سنگه رو که جلوی پاته با نوک پات میندازی هیفده قدم جلوترو میری و میریو میریتا هیفده قدم جلو ترتا تو تاریکی مه گم شیو هر شبو هر شبو هر شبمن اینجا رو دوست دارم.من عاشق شدمعاشق شبهای مه گرفته‌ی اینجاراستی مزرعه‌مون باید مه داشته باشهمترسکه هم وسط مه گم میشهمیگممیای قایم موشک ؟تو یه شب مه گرفتهقاتی ذرتا .میای ؟خوبیش اینه که دیگه چشم گذاشتن هم نمیخواد.دیدن هم نمیخوادباید گوش کنیدنبال صدای نفس زدنش بگردیشایدمصدای یه خندهیه خنده‌ی ریز شایدم ٬راستیمترسکم همون که همیهشه میخندیدو دستاش از پوشال بود ٬همون .مرد.همین.